Odysseas Glykas revisits the concept of the nomadic forager, a supposed condition of humanity at the junction of evolutionary and historical change, often described in modern thought as "the hunter-gatherer." As a contemporary forager, the artist wanders through fields of land or built environments and sources materials to create a series of sculptures, installations, and mixed media works. 

His works are complex compositions of found objects. Horns and bones intertwine with wires and remnants of human infrastructure, forging a dialogue between nature and technology. Each piece invites the viewer to consider the bonds and entanglements between humans and animals, the shared spaces and resources, and the mutual dependence that defines these relationships. Glykas points to the raw moments of searching and grasping, the libidinal impulse and sexual energy, and also care, tenderness, and affect. 

Glykas’ forms claim their animacy and rethink the definition of humanness, especially concerning humanity's related concepts, such as animality (as its constructed counterpart or boundary). The works introduce new perspectives that challenge and dismantle entrenched binary distinctions, including dynamism versus stasis, life versus death, subject versus object, speech versus nonspeech, human versus animal, and natural body versus mechanic. Finally, they touch upon the potential to reshape conditions of intimacy, fostering new types of communal relationships and rethinking biopolitical realms, or at least how we conceptualize them.

​

O Οδυσσέας Γλύκας επανεξετάζει μια υπόθεση σχετικά με την ανθρώπινη φάση κατά την εξελικτική και ιστορική της μετάβαση που συχνά περιγράφεται στη νεωτερική σκέψη ως η κατάσταση του «κυνηγού-συλλέκτη». Ο καλλιτέχνης, ένας σύγχρονος «τροφοσυλλέκτης», περιπλανιέται στα χωράφια, κατασκευάζει περιβάλλοντα και αντλεί υλικά για να δημιουργήσει μια σειρά από γλυπτά, εγκαταστάσεις και πολυμεσικά έργα.
Τα έργα της έκθεσης είναι πολύπλοκες συνθέσεις από αντικείμενα που έχει βρει και συλλέξει ο καλλιτέχνης. Κέρατα και οστά βρίσκονται μπλεγμένα με σύρματα και απομεινάρια υποδομών κατασκευασμένων από τον άνθρωπο, ενεργοποιώντας έναν διάλογο μεταξύ φύσης και τεχνολογίας. Το κάθε έργο καλεί το κοινό να αναλογιστεί τους δεσμούς και την εμπλοκή μεταξύ ανθρώπου και ζώου, τους χώρους και τους πόρους που μοιραζόμαστε, αλλά και την αλληλεξάρτηση που ορίζει τις σχέσεις μας. Ο Γλύκας στοχεύει στις ωμές στιγμές της διαδικασίας της αναζήτησης και της συλλογής, στην λιβιδινική ενόρμηση και στην σεξουαλική ενέργεια, αλλα και στην φροντίδα, στην τρυφερότητα και στο νοιάξιμο.

Οι μορφές που δημιουργεί ο Γλύκας διεκδικούν τη ζωντάνια τους και επαναπροσδιορίζουν την έννοια της ανθρωπινότητας, και του έμψυχου (ως αναπόσπαστο στοιχείο της αλλά και ως όριο της). Τα έργα μας συστήνουν νέες προοπτικές που προκαλούν και απογυμνώνουν τις περιχαρακώσεις και τις πολωμένες διχοτομήσεις, όπως είναι η δυναμική και η στασιμότητα, η ζωή και ο θάνατος, το υποκείμενο και το αντικείμενο, το έλλογο και το άλογο, ο άνθρωπος και το ζώο, το φυσικό και το μηχανικό σώμα. Τέλος, ακουμπούν πανω στη δυνατότητα να ανασχηματίζουμε τις συνθήκες της οικειότητας, να αναπτύσσουμε νέους τρόπους κοινοτικών σχέσεων και να επαναπροσδιορίζουμε βιοπολιτικά πεδία, ή έστω, τους τρόπους με τους οποίους τα εννοιολογούμε.

 

​
 

Panos Giannikopoulos